Avontuur, uitdaging, romantiek en reflectie

‘In de laatste week kwam ik in Italië in een enigszins verlopen “agriturismo” terecht. De kamers waren vooral verhuurd voor de huisvesting van immigranten. “What is all this walking bringing you”?, vroeg een jonge Nigeriaan me. Hij keek erbij alsof ik helemaal van het padje was. Mijn antwoord over uitdaging en tijd voor reflectie, leverden niet veel begrip op. En dat kon ik me vanuit zijn positie heel goed voorstellen. Ik voelde hoe bevoorrecht ik ben met mijn leven en werk en met de mogelijkheid om zo’n lange periode met verlof te zijn’, vertelt Hans.

 

Al 23 jaar onderweg

Hans is al 23 jaar onderweg naar Rome. In 1998 vertrok hij vanuit Amsterdam. Met zijn vader en broer liep hij de eerste etappe van ruim 25 kilometer. In de jaren die volgden liep hij nu eens een dagje, dan weer een weekend, soms een kleine week. ‘Drie jaar geleden liep ik voor het laatst een stuk, samen met mijn zoon Bas. We eindigden toen in Echternach in Luxemburg. En daar ben ik deze zomer weer gestart’, vertelt Hans.

 

Romantisch

Al lang had Hans het romantische verlangen om weken of maanden achter elkaar door te lopen. ‘Met een tent in mijn

rugzak, zodat ik overal kan overnachten en elke dag kan zien waar ik uit kom. Dat gaf een gevoel van vrijheid en onbegrensdheid. Nu eens kon ik terecht op een camping, dan in een B&B. En soms moest ik nederig op een deur kloppen en vragen of ik mijn tent mocht opzetten in het veld naast het huis. Dat was behoorlijk buiten mijn comfort zone’.

 

Louterend

‘Het is een geweldige reis geweest. Lichamelijk en geestelijk louterend. Ik las tijdens mijn tocht “Het leven als kunstwerk” van hoogleraar humanistiek Joep Dohmen. Zijn appel is om vaker na te denken over wie we zijn en wat we kunnen bijdragen aan de maatschappij. Dat spreekt me aan. Een sabbatical en voettocht zijn daar goede gelegenheden voor. Maar ook in het gewone dagelijkse bestaan verdient die reflectie een plek’.

 

Oude ritme

Terug aan het werk ging de knop weer om. Hans pakte zijn oude ritme op alsof er niks gebeurd was. ‘Maar de accu is wel enorm opgeladen. Mijn relativeringsvermogen is verder toegenomen. En ik heb de smaak te pakken van het lange-afstands-wandelen. Dus die laatste 650 kilometer ga ik zeker aflopen’.